مبانی نظری اعتماد سازمانی
اعتماد سازمانی
بررسی مفهوم اعتماد، اشتیاقی است که از اعتقاد به کسی که از او انتظار خیر داریم یا امید به آن داریم، نشأت می‌گیرد، آنچنان خالی از تردید که برای رسیدن به همان خیر، راه دیگری را دنبال نمی‌کنیم این تعریفی است که هابز (1750) از اعتماد برای نخستین بار به ثبت رسانده است. در تعریفی که دویچ (1958) نسبت به اعتماد بیان می کند؛ ممکن است گفته شود که فردی به وقوع یک رویداد اعتماد دارد در صورتی که انتظار وقوع آن را داشته باشد و انتظار او منجر به رفتاری می شود که در صورت تأیید نشدن انتظار، عواقب انگیزشی منفی بیشتری نسبت به پیامدهای انگیزشی مثبت در صورت تایید آن دارد. بلاو (1964) بیان داشت: طرفین می توانند به تدریج از طریق تبادل اجتماعی با نشان دادن ظرفیت برای پایبندی به وعده ها و نشان دادن تعهد به روابط، اعتماد را نسبت به یکدیگر ایجاد کنند. گارفینکل (1967) میگوید اصطلاح «اعتماد» برای اشاره به انطباق فرد با انتظارات از نگرش زندگی روزمره به عنوان یک اخلاق استفاده می شود. عمل مطابقت آنچه که است، تنها یکی از راه های تصریح به اعتماد است. گیفین (1967) بیان می کند اتکا به رفتار ارتباطی شخص دیگری برای دستیابی به یک هدف مطلوب، در یک موقعیت پرخطر و نامطمئن را اعتماد می نامند. روتر (1967) اعتماد بین فردی را به عنوان انتظاری معرفی می کند که بین فرد یا یک گروه در قبال یک کلمه، قول، اظهارات شفاهی یا کتبی فرد یا گروه دیگر ایجاد می شود. کی و ناکس (1970) بیان می کند؛ در ساده‌ترین و شاید رایج‌ترین حالت، یک وضعیت اعتماد شامل دو طرف است که تا حدودی با توجه به نتایج تعیین‌شده توسط انتخاب‌های مشترکشان به یکدیگر یا یکی از طرفین وابسته هستند. هاستون و لارزلر (1980) مفهوم‌سازی اعتماد در ادبیات به این تعریف منجر می شود: اعتماد تا حدی وجود دارد که شخص (یا افراد)، دیگری را خیرخواه و صادق بداند. اعتماد دو نفره را می توان از اعتماد عمومی متمایز کرد زیرا اولی به طور خاص به خیرخواهی و صداقت یکی دیگر از افراد نسبت به فردی که قضاوت می کند اشاره دارد. اعتماد تعمیم یافته، در مقابل، به باور فرد در مورد شخصیت افراد در مجموع اشاره دارد. شور و اوزان (1985)بیان داشتند اعتماد عبارت است از اعتقاد به اینکه قول یا قول طرفین قابل اعتماد است و طرفین در یک رابطه مبادله ای به تعهدات خود عمل خواهند کرد. کومار و همکاران (1995) معتقد بودند اعتماد دو عنصر اساسی را در بر می گیرد: (1) اعتماد به صداقت شریک، یعنی اعتقاد به اینکه شریک به قول خود می ایستد، به تعهدات وعده داده شده عمل می کند و صادق است و (2) اعتماد به خیرخواهی شریک، یعنی اعتقاد به اینکه شریک به رفاه شرکت علاقه مند است و اقدامات غیرمنتظره ای که بر شرکت تأثیر منفی بگذارد انجام نمی دهد. بنابراین اعتماد زمانی وجود دارد که یک شرکت یا فرد معتقد باشد شریکش صادق و خیرخواه است. گراندیسون و اسلومان (2000)اعتقاد راسخ به صلاحیت یک واحد تجاری برای عمل قابل اعتماد، ایمن و قابل اتکا در یک زمینه مشخص» را اعتماد می نامند. هوانگ و نیکول (2010) می گویند اعتماد یک حالت ذهنی است که شامل موارد زیر است: (1) انتظار - امانت‌گذار رفتار خاصی را از متولی انتظار دارد (مانند ارائه اطلاعات معتبر یا انجام مؤثر اقدامات مشارکتی)، (2) باور - امانت‌گذار معتقد است که رفتار مورد انتظار بر اساس شواهد شایستگی، صداقت و حسن نیت متولی رخ می دهد. (3) تمایل به ریسک - اعتماد کننده مایل است برای آن باور ریسک کند.
2-3-2 تعریف اعتماد سازمانی
مفهوم اعتماد در همه عرصه‌های زندگی بشری، به‌ویژه در عصر بحران جهانی، بسیار حائز اهمیت است. اعتماد به مردم این امکان را می دهد که در دنیایی که به سرعت در حال تغییر است احساس امنیت بیشتری کنند. برای تقویت جامعه و پایه های اصلی آن، نیاز به ایجاد و بازسازی اعتماد داریم. امروزه اعتماد به دلایل زیادی کاهش یافته است و برخی از این دلایل برای چندین دهه ادامه داشته است. این شامل مسائل اجتماعی، مانند افزایش سوء ظن به دلیل کاهش تعامل بین افراد، و عوامل نهادی، مانند شکست های گسترده اخیر در سیستم مالی یا تخلفات سازمانی است(پالیشکیویچ ،2013). اعتماد اساساً برای همکاری موفق و اثربخشی ....